Een toekomst zonder windturbines.

Slechts ‘windboeren’ en een handvol ‘groene’ idealisten is blij met de plaatsing van 45 windturbines in de Drentse Veenkoloniën.

Anderen voelen vooral veel weerstand en afschuw over de komst van deze turbines, die in ons vlakke landschap niet te negeren zijn. Een regionale Noordelijke actiegroep zet zich al bijna 15 jaar in tegen de komst en aanwezigheid van windturbines. Die actiegroep, waar ik de woordvoerder van mag zijn, is

Stichting Platform Storm.

Doelstelling van de groep is om onze woon-, werk- en leefomgeving, die door de windturbines is getransformeerd naar een industriegebied van de zwaarste soort, vrij van windturbines weer terug te geven aan de burgers. De turbines doen direct en onoverzienbaar afbreuk aan de kwaliteit van ons aller leven, welzijn, welvaart en onze gezondheid.

Kan dat? Ja dat kan zeker. Maar dat gaat (naar wij verwachten) niet met hulp en steun van de Nederlandse rechtspraak, in dit geval de Raad van State, die inzake windturbines nog nooit de kant van de burger heeft gekozen. Op één uitzondering na: het windpark bij Delfzijl.

Wij -en velen met ons- ervaren dan ook steeds vaker de absolute macht die door onze overheid wordt ingezet om plannen tegen de wens van burgers door te zetten, zoals de spreidingwet inzake asielzoekers en de RES (Regionale Energie Strategie) waardoor gemeenten, uw vertegenwoordigers, door de overheid bewust buiten spel worden gezet, waardoor het niet vreemd is dat deze handelwijze vaak treffend geduid wordt met de term “doordrukmacht”.

Dit staat haaks op ons democratisch bestel.

Deze doordrukmacht heeft ervoor gezorgd dat de windplannen in ons gebied (en in geheel Nederland) volgens onze overheid zogenaamd voldoen aan de Nederlandse wet. Maar, heel belangrijk, de plannen voldoen niet aan de Europese Wet. De wetgeving van lidstaten, dus ook de Nederlandse wet is daaraan ondergeschikt.

Dit betreft voor de reeds gebouwde en nog in voorbereiding zijnde windturbineplannen

“Het Verdrag van Aarhus. (dit verdrag werd gesloten op 25 juni 1998 in de Deense stad Aarhus”, en trad in werking op 30 oktober 2001. Nederland ratificeerde op 29 december 2004. Momenteel zijn bijna 50 landen partij bij het Verdrag. Dit Verdrag bestaat uit drie “pijlers’:

• 1.De aangesloten landen zorgen er voor dat burgers toegang hebben tot milieu-informatie op een transparante en doeltreffend manier.

• 2. Deelname aan besluitvorming: Hier verplicht het Verdrag de aangesloten landen om inspraak mogelijk te maken op een moment dat alle opties nog open zijn is en om met de uitkomsten van die inspraak rekening te houden.

• 3.Toegang tot de rechter. De aangesloten landen moeten waarborgen dat hun burgers gelegenheid hebben om de formele en de materiële rechtmatigheid van bestuurs- besluiten te laten toetsen door de rechter.

Stichting Platform Storm heeft een klacht ingediend bij de Commissie Aarhus en is al drie jaar in afwachting van een uitspraak over deze klacht. De klacht luidt: er was voor burgers geen inspraak mogelijk op een moment dat alle opties nog open lagen om met de uitkomsten van die inspraak rekening te houden. Alle windturbines zijn op basis van ongeldige vergunningen en dus op onwettige basis opgericht.

Het is inmiddels al lang geen nieuws meer dat de overheid met de bouw van windturbines in woonomgevingen haar zorgplicht op ernstige wijze veronachtzaamt wat betreft de gezondheid van de mens en de bescherming van leefomgeving, natuur en milieu. Het uitgebreide artikel daarover in het Algemeen Dagblad van huisarts van Pel over het feit dat een derde van de inwoners van Meeden zich bij hem meldt met windturbine- gerelateerde gezondheidsklachten zal niemand zijn ontgaan.

Dat geldt overigens ook voor de uitrol van windmolenparken (en straks wellicht ook drijvende zonnepanelen in de Noordzee!) waarvan de gevolgen voor het zeemilieu en de visstanden onherstelbaar en desastreus zijn, waardoor de natuur en de visserij, die daarvan afhankelijk is, op termijn aan het kortste eind trekken.

Nu al moeten vissers steeds verder de Noordzee op, omdat de vis op de vlucht slaat voor het LGF (Laag Frequent Geluid) ofwel de trilling welke windturbines veroorzaken.

Een belangrijke vraag die de windturbines betreft is “Zijn windturbines ergens voor nodig?”

Daarop past maar één antwoord en dat is een volmondig “Nee!”.

Waarom dit volmondig “Nee”?

Daarvoor verwijs ik u naar het Klimaatakkoord uit Parijs, waarin niet is gesteld dat wij CO2 moeten reduceren, maar dat de CO2 uitstoot in de deelnemende landen niet mag toenemen.

Nederland zou Nederland echter niet zijn als we ook nu niet roomser dan de paus zouden willen zijn en daarom heeft Nederland gezegd “Wij gaan de CO2 uitstoot niet stabiliseren, maar de komende 30 jaar halveren en we gaan dat met windturbines doen!”

De gedachte is, dat de aarde door afname van CO2 groener zou moeten worden. Terwijl CO2 juist voor planten en bomengroei onontbeerlijk is.

Terwijl de aarde sinds 1982 groener is geworden; de verandering in bladoppervlak in is minder dan 35 jaar met meer dan de helft toegenomen.

Is er dan een toekomst zonder windturbines mogelijk? Ja!

Inmiddels is er ook een landelijke actiegroep in oprichting die een windturbinevrije toekomst voorstaat, met bestuursleden die in heel Nederland achterbannen vertegenwoordigen en die inzet op het voorkomen, stilzetten en doen verdwijnen van alle windturbines in Nederland. Over de vorderingen van deze actiegroep informeer ik u zodra daar aanleiding voor is.

Een belangrijke reden voor dit landelijke initiatief is de nieuwste wetteloze inzet van ambtenaren van EZK. Zij worden daarbij niet geblokkeerd door onze volksvertegenwoordigers (Tweede Kamer oftewel Slaapkamer). Zelfs naar de provincies en gemeenten wekken deze ambtenaren de indruk dat zij met eigen uitzonderingen de windplannen gewoon door kunnen zetten. De burger wordt daarbij belazerd en als uitschot behandeld.

De hoogleraren bestuursrecht die Stichting Platform Storm bijstaan zijn hier erg kort en duidelijk over en hebben daar maar één antwoord op: dit is een “Mission Impossible”.

Na veel leugens en gedraai ontkomen deze ambtenaren niet aan de beschermde regels van het Unierecht, die de burgers beschermen en die deze ambtenaren nu en keihard zal terugfluiten.

Ter afsluiting wijs ik u nog op de film die gemaakt is over dat wat mij en anderen in deze zaak is overkomen; een film getiteld “Tegenwind, het verdriet van de Veenkoloniën”.

Deze film heeft gedraaid in bioscopen in o.m. Groningen, Utrecht en Amsterdam. Ook is de film uitgezonden op televisie (NPO2). Mocht u de film hebben gemist: deze staat nog steeds online.

Typ eenvoudig de titel in uw browser. De film komt dan gelijk in beeld. Een aanrader!!

Stichting Platform Storm

Jan Nieboer, woordvoerder